Önceden olsa benim dışımda en az onlarca,yüzlerce hatta binlerce kişinin yaşadığına adım gibi emin olacağım ama şu anda bu hissiyat konusunda yalnız olduğuma kesin kanaat getirdiğim bir dönemden geçiyorum. Benim gibiler illaki var diye düşünürdüm.Hatta tanışıp kritik birkaç ortak özellik fark ettiğimde heyecanlandığım arkadaşlarım olmuştu.Şimdi düşünüyorum da sadece birkaç kesişme noktası,kısacası yanlış alarm.Hiçbiri beninle aynı korneaya sahip değilmiş.Aynı dili konuşmaya çalışıyor ama tamamen bambaşka dünyaların ütopyalarını düşlüyormuşuz.Bunu fark etmek tabii ki beni şaşırtmadı çünkü alışkınım.Neye? Kimseye kendimi açıklayamamaya. Anlatmayı bilmediğimden değil. Kimsenin anlamaya niyeti olmadığından, bununla birlikte bir de aklımdan şüphe etmelerinden.Aslına bakarsak bunu henüz açıkça söyleyen yok ama sezgilerim kuvvetlidir,keza insanların iç dünyasını analiz etme yeteneğim de öyle.Kesinlikle ego veya kibir değil sadece çıkarım yapıyorum yaşadıklarım sonucunda.İsmine tecrübe denir mi emin değilim.Anı,olay,gün,hayat..Artık kim ne derse. Gerçi bilmediği için kimse şimdilik yorum yapamıyor bunları tanımlama şeklime veya fikirlerime ama elbet o günler de gelecek. Gidiyorum.Geri geleceğime eminim çünkü susamıyorum bu ara ve konuşamadığıma göre de yazmak tek çare ki en iyisi de. 

                      Sevgiler,kime ? Bu harflerden asla haberdar olamayacak güzel kalplilere.